Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Bolesław Leśmian - (właśc. Lesman) urodził się prawdopodobnie w 1877 r. w Warszawie, zmarł w 1937 r. tamże. Pochodził ze środowiska spolszczonej inteligencji żydowskiej. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził na Ukrainie. W Kijowie uczęszczał do gimnazjum i tam studiował prawo. W latach 1903-1906 i 1912-1914 przebywał we Francji. W czasie I wojny światowej mieszkał w Łodzi, gdzie był kierownikiem Teatru Polskiego. Od 1918 r. mieszkał w Hrubieszowie, a od 1922 - w Zamościu. W 1935 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał do śmierci. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Debiutował prawdopodobnie w 1895 r. wierszem Sekstyny, zamieszczonym w tygodniku „Wędrowiec”. W młodości uprawiał też poezję w języku rosyjskim. Od samego początku przełamywał konwencje młodopolskie i manifestował własną postawę poetycką. W jego twórczości można odnaleźć motywy powrotu do natury oraz rozważania filozoficzne i szeroko rozbudowaną symbolikę. W połowie lat trzydziestych poezja Leśmiana przeszła metamorfozę: znikł z niej humor lekki, rubaszny, jego miejsce zaś zajął humor ciemny i posępny, pojawiły się motywy nicości i śmierci, zwyciężył tragiczny humanizm - podstawowym problemem dla człowieka okazał się drugi człowiek. Jedną z cech charakterystycznych jego poezji jest również bogactwo wprowadzanych neologizmów. Twórca ten jest obecnie zaliczany do grona czołowych klasyków poezji polskiej. Wśród najbardziej znanych jego utworów można wymienić: Przygody Sindbada Żeglarza, Klechdy polskie oraz zbiory poezji: Łąka, Napój cienisty, Dziejba leśna.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.