Baczyński, Krzysztof Kamil (1921-1944)

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się w 1921 r. w Warszawie. Na kilka miesięcy przed wybuchem II wojny światowej zdał maturę. Wybuch wojny zastał Baczyńskiego w Warszawie, tu studiował polonistykę na tajnych kompletach. Był członkiem Harcerskich Grup Szturmowych, które dały początek batalionowi „Zośka”, ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy. W 1942 roku ożenił się ze swoją koleżanką ze studiów, Barbarą Drapczyńską. Walczył w powstaniu warszawskim, zginął w 1944 roku na placu Teatralnym w Pałacu Blanka. Parę tygodni potem straciła życie jego żona.

Twórczość poetycką Baczyński rozpoczął już w czasach licealnych, przed 1939 r. nie publikował jednak żadnych wierszy. W czasie okupacji związał się z socjalistycznymi organizacjami, wydającymi czasopisma „Droga” i „Płomień”. Za życia poety, oprócz wierszy wydanych w antologiach, ukazały się tylko dwa zbiory poetyckie Wiersze wybrane (1942) i Arkusz poetycki (1944). W 1947 roku ukazał się pierwszy powojenny zbiór poety zatytułowany Śpiew z pożogi (1947). Twórczość Baczyńskiego, wysoko ceniona już przez współczesnych poecie krytyków i czytelników, przechodziła różne fazy rozwoju i obejmowała rozległą tematykę: patriotyczną, historyczną, filozoficzną, miłosną. Wyraźny jest w poezji Baczyńskiego wpływ twórców romantycznych, głównie J. Słowackiego. Baczyński należy do pokolenia artystów, których młodość przypadła na lata wojny. Urodzeni na początku lat dwudziestych młodzi ludzie, tuż po maturze, dopiero wchodzący w życie, musieli porzucić swoje młodzieńcze ideały oraz cele i zmierzyć się z przerastającą ich siły rzeczywistością wojenną. Od tytułu powieści Romana Bratnego Kolumbowie rocznik 20 grupę tych artystów nazwano pokoleniem Kolumbów lub poetami apokalipsy spełnionej.