Wiersz ten jest programową zachętą do zerwania z dekadentyzmem. Poeta postuluje konieczność świadomego tworzenia, wykuwania własnej osobowości, odrzucenia smutków, melancholii i dekadenckiego znużenia.
„Całą bezkształtną masę kruszców drogocennych,
Które zaległy piersi mej głąb nieodgadłą,
Jak wulkan z swych otchłani wyrzucam bezdennych
I ciskam ją na twarde, stalowe kowadło.”
Pragnie wykuć „serce hartowne, mężne, serce dumne, silne”, chce stworzyć człowieka mocnego, zdolnego przeciwstawić się wszelkim przeciwnościom losu. Każdy powinien pracować nad samym sobą, swoim charakterem, być dynamicznym, aktywnym i silnym. Tytułowy kowal to symbol człowieka zmierzającego do obranego celu, dążącego do doskonałości. Podmiot liryczny uważa, że nie wolno być słabym, nie można poddawać się losowi, trzeba walczyć ze swoimi słabościami:
„Bo lepiej giń, zmiażdżone cyklopowym razem,
Niżbyś żyć miało własną słabością przeklęte...”.
Utwór ten jest niezgodą na słabość, zwątpienie, bezradność, pesymizm. Należy żyć aktywnie i dynamicznie, przezwyciężać swoje niedoskonałości i słabości (echa filozofii Nietzschego).
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.