Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Przypowieść jest fragmentem Ewangelii według św. Łukasza. Pewnego wieczoru, po całym dniu nauczania, apostołowie poprosili Chrystusa, by odprawił tłumy głodnych ludzi, bo nie ma ich czym nakarmić. Jezus mimo to polecił uczniom, by zatroszczyli się o pożywienie dla słuchających Słowa Bożego. Ci stanęli bezsilni - mieli tylko pięć chlebów i dwie ryby. Wówczas Nauczyciel kazał im porozsadzać zebranych w gromadach po pięćdziesiąt osób, potem pobłogosławił pożywienie, które mieli, a następnie rozdzielał je i dawał uczniom, by roznosili je ludziom. Okazało się, że nie tylko wszyscy się nasycili, ale zebrano jeszcze dwanaście koszy resztek.
Alegoryczny sens tej przypowieści jest następujący: Słowo Boże to prawdziwy duchowy pokarm człowieka, nigdy go dla nikogo nie zabraknie, trzeba tylko je przyjąć. Chleb w religii chrześcijańskiej ma symboliczne znaczenie. W modlitwie „Ojcze nasz” są słowa: „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” - one znaczą: daj nam codzienny trud, naszą powszedniość oraz Twoją naukę. W Ewangelii według św. Mateusza można także odnaleźć słowa: „Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych”. One również mają znaczenie symboliczne: Obok pokarmu dla ciała człowiek potrzebuje także kanonu wartości, zasad etycznych - pokarmu duchowego, bo tylko dzięki niemu potrafi dostrzec sens życia.
W Polsce istnieje wiele zwyczajów związanych z chlebem: chleb to symbol pojednania, kto umie na niego zarobić, ten jest uznawany za człowieka samodzielnego i niezależnego, kto umie się podzielić chlebem, ten daje świadectwo miłości bliźniego. Chleba nie wyrzuca się na śmietnik, nowożeńców wita się chlebem i solą, dawniej tak witało się każdego gościa.
Przysłowia związane z chlebem: Chleb i woda - ludzka wygoda; Chleb płacze, gdy go darmo jedzą; Dałeś komuś chleba - wziąłeś mu serce; Kto na ciebie kamieniem - ty na niego chlebem.
Przypowieść pochodzi z Ewangelii według św. Łukasza. Jej tematem jest rozumienie przykazania miłości bliźniego, która jest zarazem znakiem miłości człowieka do Boga. Na pytanie o to, kto jest naszym bliźnim, Jezus udziela uczonemu odpowiedzi, mówiąc o miłosiernym Samarytaninie.
Pewnego człowieka napadli zbójcy. Obrabowali go i rannego pozostawili na drodze. Wkrótce przechodził tamtędy kapłan, ale nie zwrócił na niego uwagi. Następnie drogą tą szedł lewita (człowiek w służbie religijnej). Spojrzał na leżącego i poszedł dalej. Natomiast przechodzący tamtędy Samarytanin zlitował się nad pobitym, opatrzył jego rany i zawiózł go na swym osiołku do pobliskiego zajazdu. Pozostawił rannego pod opieką gospodarza, któremu zapłacił. Samarytanin pojechał dalej, obiecując gospodarzowi, że jeżeli opieka nad rannym będzie wymagała innych wydatków, on wszystko zwróci, gdy będzie wracał.
Prawdziwym bliźnim potrzebującego okazał się tylko ów Samarytanin.
Alegoryczny sens tej przypowieści jest następujący: wszyscy jesteśmy braćmi, ponieważ każdy z nas jest człowiekiem - wobec siebie jesteśmy bliźnimi, powinniśmy być sobie bliscy, darzyć się przyjaźnią i miłością, zdobywać się na poświęcenie, pomagać sobie wzajemnie, bez względu na narodowość, wyznanie, rasę. Tematem tej przypowieści są następujące wartości: dobroć, współczucie, odpowiedzialność za innego człowieka, troska. Te wartości są potrzebne także w dzisiejszym świecie, dlatego przypowieść jest nadal aktualna. Podobnie jak miłosierny Samarytanin działają dzisiaj liczne organizacje charytatywne: Caritas, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy i inne. Tak postępujemy również my, kiedy pomagamy potrzebującym: chorym dzieciom (ofiarując pieniądze na sprzęt medyczny), ofiarom klęsk żywiołowych i wojen (zbierając pieniądze, produkty żywnościowe, odzież).
Jest to opowieść o człowieku, który siał. Jedno z rzuconych przez niego ziaren upadło na drogę. Wkrótce nadleciały ptaki i wydziobały je. Drugie padło na skałę, gdzie szybko wypaliło je słońce. Trzecie upadło pomiędzy chwasty i ciernie, które nie pozwoliły mu wydać owocu. Tylko ziarno, które spadło na żyzną glebę, wzeszło, wydało owoc i obfity plon. Taką dobrą glebą mają być słuchacze Słowa Bożego - ziarna.
Święty Paweł
Święty Paweł to postać znana z części Nowego Testamentu, zwanej Dziejami Apostolskimi. Data urodzenia Apostoła nie jest znana. Przyszedł na świat w Tarsie, w Grecji. Otrzymał imię Saul (w spolszczonym brzmie niu Szaweł). Jego rodzice, Żydzi, wychowali go w wierze w Jedynego Boga. W młodości zdobył wykształcenie, został uczonym objaśniającym Pismo Święte.
Początkowo jego stosunek do chrześcijaństwa był wrogi, zwalczał wiarę w Jezusa, uznając ją za herezję. Jego imię wymieniane jest w związku z ukamienowaniem pierwszego męczennika: św. Szczepana. Miał podczas egzekucji pilnować szat oprawców.
Kiedy odbywał podróż do Damaszku w Syrii, doznał objawienia: zobaczył Chrystusa, który pytał, dlaczego Saul go prześladuje. Wydarzenie to zmieniło całkowicie życie duchowe młodzieńca. Uwierzył, żałował za grzechy, stał się gorliwym wyznawcą Jezusa. Przybrał nowe imię: Paweł.
Jego powołaniem stało się szerzenie nowej wiary nie tylko w Palestynie, ale i w krainach rozciągających się od Syrii po Grecję. Jako misjonarz i nauczyciel zakładał zbory chrześcijańskie wszędzie tam, gdzie tylko udało mu się nawrócić ludzi na chrześcijaństwo. Stał się założycielem Kościoła jako wspólnoty wiernych. W nieustannych podróżach odwiedzał założone zgromadzenia, nauczał, wspierał, troszczył się o życie duchowe wiernych. Pozostawił po sobie bogaty zbiór listów, w których zawarł najważniejsze zasady dla wiernych, opierając się jednak na słowach Jezusa.
Ostatnią podróż odbył do Rzymu, stolicy Imperium, władającego ziemiami, po których podróżował. Paweł był obywatelem rzymskim. O ostatnich dwóch latach jego życia niewiele wiadomo. Prawdopodobnie został ścięty w czasach panowania cesarza Nerona, w roku 65 n.e.
Ogromną zasługą św. Pawła Apostoła jest szerzenie wiary w Chrystusa wśród ludzi różnych wyznań i kultur, różnych języków i obyczajów, którzy w słowach duszpasterza odnajdowali mądrość i wskazówki potrzebne do zbawienia. Listy świętego Pawła zostały napisane pięknym, literackim językiem. Ich ponadczasowy i uniwersalny charakter można zauważyć także dziś, kiedy słyszymy je, odczytywane z ambon.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.