Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Urodził się 4 VIII 1904 r. w Małoszycach pod Opatowem, a zmarł 25 VII 1969 r. w Vence nieopodal Nicei. Wywodził się ze starej rodziny szlacheckiej, był synem ziemianina i przemysłowca. W 1911 r. przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie ukończył kolejno gimnazjum św. Stanisława Kostki w 1922 r. oraz studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1927 r. W Paryżu natomiast studiował filozofię i ekonomię. Przez krótki czas pracował jako aplikant w sądach warszawskich, potem jednak poświęcił się jedynie literaturze. Współpracował m.in. jako krytyk literacki z gazetami codziennymi oraz czasopismami literackimi.
W sierpniu 1939 r. wyjechał do Argentyny i tam zastał go wybuch II wojny światowej. Gombrowicz nigdy nie wrócił do Polski. Przez kilka lat wykonywał dorywcze prace, dopiero w latach 1947-1953 uzyskał stałe zatrudnienie w Banku Polskim w Buenos Aires. Wiele lat żył w literackim osamotnieniu, gdyż konserwatywnie nastawione środowiska emigracyjne ignorowały jego twórczość. Utwory jego jednak zaczęły zyskiwać spory rozgłos, co zaowocowało przyznaniem mu w 1963 r. rocznego stypendium Fundacji Forda na pobyt w Berlinie Zachodnim. Wtedy powrócił do Europy, z Berlina przeniósł się w 1964 r. do miejscowości Royaumount pod Paryżem, potem do Vence. 1967 r. otrzymał Prix Formentor - Międzynarodową Nagrodę Literacką wydawców.
Jego pierwszy utwór to Pamiętnik z okresu dojrzewania (1933 r.) - zbiór na pół fantastycznych opowiadań na temat wyjątkowych przypadków psychologicznych. Kolejny utwór to Ferdydurke (1937 r.), powieść, która wzbudziła skrajnie różne reakcje krytyki literackiej. W kraju wydrukował jeszcze sztukę Iwona, księżniczka Burgunda (czasopismo „Skamander” 1938 r.) oraz powieść sensacyjną Opętani (1939 r.), nie dokończył jej jednak. Publikował ją pod pseudonimem Z. Niewieski w gazetach codziennych. Już w Argentynie, choć po długiej przerwie, napisał dramat Ślub oraz powieść Trans-Atlantyk, które wydrukowano razem w 1953 r. w Paryżu, w Polsce dzieła te opublikowano w 1957 r., opatrując je komentarzem autora. Dwie następne powieści Pornografia (akcja jej rozgrywa się w przetworzonych przez autora realiach okupowanej Polski) i Kosmos wydane zostały także w Paryżu, kolejno w 1960 i 1965 r. Ostatnie jego dzieło to Operetka, sztuka teatralna opublikowana łącznie z trzema tomami Dzienników, które autor prowadził od 1953 r. (wydanie t. 1-3, Paryż 1957-1966).
W swoich utworach Gombrowicz poruszał przede wszystkim temat „formy” i niedojrzałości. Autor Ferdydurke twierdził, że człowiek nigdy nie może być sobą, nieustannie narzuca mu bowiem „formę” społeczeństwo, jego obyczaje, moralność, kultura. Człowiek ulega schematom i konwencjom, przybiera narzuconą „formę” - maskę. Jedyną formą wolności jest bunt, także poprzez śmiech. Życie człowieka toczy się pomiędzy skostniałą „formą” a chaosem. O rozwoju świata decyduje niedojrzałość. Dlatego twórcą (artystą) doskonałym może zostać tylko ten, kto przeżył wiele przemian. Stałe cechy psychiczne, przemyślane i dopracowane poglądy hamują postęp (taki obraz twórcy rysuje właśnie w Dziennikach).
Twórczość W. Gombrowicza cieszy się dużym zainteresowaniem na świecie, jego dzieła przełożono na wiele języków: angielski, francuski, niemiecki, włoski, holenderski, szwedzki, duński, portugalski, serbski, a nawet japoński.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.