Horacy (65-8 p. n. e.)

Quintus Horatius Flaccus urodził się w 65 r., a zmarł w 8 r. p.n.e. Był synem wyzwolonego niewolnika, woźnego, który zapewnił mu wykształcenie.

Horacy uczył się w Rzymie, w Atenach studiował filozofię. W młodości poeta brał udział w walkach po stronie Brutusa, zabójcy Cezara. Jako trybun wojskowy bił się w 42 roku pod Filippi. Po powrocie do kraju, na skutek konfiskaty majątku, aby zapewnić sobie środki do życia przyjął posadę pisarza u kwestora. Włączony do koła Mecenasa z polecenia Wergiliusza, otrzymał posiadłość w górach sabińskich i zajął się twórczością. Był zwolennikiem polityki cesarza Augusta.

Jego twórczość miała charakter bardzo różnorodny. Horacy pisał epody o charakterze satyrycznym, politycznym i elegijnym. Napisał dwie księgi Satyr dedykowanych Mecenasowi. Najwybitniejszym jednak dziełem jego życia były pieśni, czyli ody, zebrane w czterech księgach. Horacy, obok Wergiliusza, był jednym z najwybitniejszych poetów starożytnego Rzymu. Wywarł ogromny wpływ na twórców późniejszych epok. Spośród twórców polskich wielokrotnie odwoływał się do niego J. Kochanowski. Horacy był także autorem listów, z których najsłynniejszym jest tzw. List do Pizonów, będący wykładnią sztuki poetyckiej. W swoim traktacie autor głosi postulat jedności dzieła sztuki, określa zadania poezji, prowadzi rozważania na temat gatunków poetyckich i roli rzemiosła artystycznego w procesie twórczym. Horacy wprowadził podział na sztukę (ars) i poetę (artifex).