Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
14 VIII 1941 r. rząd emigracyjny podpisał umowy z rządem ZSRR o utworzeniu armii polskiej. Miała ona zostać uzbrojona częściowo przez ZSRR, częściowo przez rząd RP z dostaw przyznawanych w ramach pomocy amerykańskiej. Pierwsze dywizje miały być gotowe do walki jesienią 1941 r. i miały wziąć udział w walkach na froncie wschodnim. Dowódcą Armii Polskiej w ZSRR został gen. Władysław Anders, który w 1939 r. był aresztowany przez NKWD. Siedzibą dowództwa armii była miejscowość Buzułuk k. Kujbyszewa. W trakcie organizowania wojska polskiego napotykano wiele trudności: brak kadry oficerskiej (z 15 tys. jeńców polskich udało się odnaleźć tylko 400, o reszcie słuch zaginął),
zwalnianie Polaków z kopalń i łagrów trwało bardzo długo, a zwolnieni wymagali leczenia i długotrwałego wypoczynku. Mimo tych trudności organizacja wojska posuwała się naprzód. W lutym 1942 r. armia polska w ZSRR liczyła 75 tys. osób.
W 1942 r. rząd radziecki chciał skierować gotowe dywizje polskie na front, na co dowództwo polskie się nie zgodziło. Równocześnie rząd angielski interweniował u Stalina w sprawie ewakuowania całej polskiej armii z ZSRR (Anglicy obawiali się rozruchów Arabów w momencie zbliżania się wojsk niemiecko-włoskich do Egiptu. Dywizje muzułmańskie nie gwarantowały bezpieczeństwa polom naftowym na Bliskim Wschodzie), w zamian za utworzenie drugiego frontu na Zachodzie.
W lipcu 1942 r. rząd radziecki wyraził zgodę na ewakuację armii polskiej. ZSRR opuściło 85 tys. żołnierzy i 31 tys. ludności cywilnej.
Wyprowadzenie armii przez gen. Andersa stało się dla Stalina pretekstem do oskarżenia Polaków, że są niesolidnym sojusznikiem. Wzajemne stosunki znów uległy pogorszeniu, a w końcu zostały zerwane przez Stalina (formalnie zawieszone) w wyniku sprawy katyńskiej.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.