Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Rewolucja 13-15 marca w Wiedniu i dalsze wydarzenia Wiosny Ludów na ziemiach austriackich pozwoliły Włochom, będącym pod panowaniem austriackim, i mieszkańcom pozostałych państw włoskich Półwyspu Apenińskiego z nadzieją myśleć o nadchodzącej niepodległości i jedności. Jeszcze w marcu wycofał się z Wenecji garnizon wojsk austriackich, podobnie stało się w wyniku walk w Mediolanie z wojskami marszałka Radetzky’ego. Ruch rewolucyjny i powstańczy objął północne Włochy.
Pod naciskiem opinii publicznej oraz niechęci do wpływów austriackich w państwach włoskich władca Królestwa Sardynii Karol Albert już w marcu wypowiedział wojnę Austrii. Za jego przykładem poszli niektórzy władcy państw włoskich. W walkach o jedność Włoch wzięli udział liczni ochotnicy, także Polacy.
Początkowo sprawę wojny Karola Alberta z Austrią popierała burżuazja i liberalne mieszczaństwo włoskie. Niestety z czasem, wobec ujawnienia się prawdziwych intencji władcy Piemontu i Sardynii (chciał poszerzenia ziem Królestwa Sardynii), zapał tych środowisk dla poczynań Karola Alberta znacznie osłabł. Po przegranej przez wojska piemonckie bitwie pod Custozzą 23-27 lipca 1848 roku. Austriacy zmusili wojska włoskie do odwrotu. W konsekwencji przegranej do Austrii powróciła Lombardia i Wenecja, a także zostały utrwalone wpływy habsburskie w Parmie i Modenie.
Wobec zawiedzionych nadziei kół liberalnych i radykalnych na zjednoczenie Włoch pod kierunkiem monarchów zaczęły narastać nastroje radykalne. W Państwie Kościelnym papież Pius IX pod naciskiem ulicy powołał rząd, który miał wprowadzić niezbędne reformy społeczno-polityczne. Wobec narastającej opozycji radykałów, środowiska liberałów i zwolenników walki o zjednoczenie, w listopadzie 1848 roku doszło do zamieszek w Rzymie. Przestraszony papież mianował rząd składający się z radykałów, ale sam niebawem uciekł z miasta, żądając od państw europejskich pomocy i opieki. W lutym 1849 roku Zgromadzenie Konstytucyjne w Rzymie zniosło władzę świecką papieża w Państwie Kościelnym i proklamowało powstanie Republiki Rzymskiej. Niebawem, pod wpływem wydarzeń rewolucyjnych, na wygnanie udał się wielki książę toskański Leopold II Habsburg, a w państwie powstał rząd demokratyczny.
Na przełomie lat 1848-1849 napięcie i wrzenie narastało w całych Włoszech. Wszędzie coraz więcej zwolenników zyskiwał ruch zjednoczeniowy, dostrzegający możliwość połączenia poszczególnych państewek w jeden organizm państwowy po zwycięskiej wojnie z Austrią. Wielu Włochom wydawało się, że moment do walki z Austrią jest dogodny (powstanie węgierskie i wydarzenia rewolucyjne na ziemiach habsburskich). W tych warunkach Karol Albert w marcu 1849 roku zerwał rozejm z Austrią i przystąpił ponownie do wojny.
Zapamiętaj!
Dowództwo nad wojskami piemonckimi objął Polak, gen. Wojciech Chrzanowski. Niestety w bitwie pod Novarą, 23 marca 1849 r., dowodzona przez niego armia poniosła klęskę.
W konsekwencji Karol Albert abdykował na rzecz syna, Wiktora Emanuela II, a zwycięzcy narzucili bardzo niekorzystne warunki pokoju pokonanym Sardyńczykom. Teraz padały kolejne punkty oporu. 31 marca została zdobyta Brescia, a w sierpniu Wenecja. Jeszcze w kwietniu Austriacy wkroczyli do Parmy, Modeny i Toskanii. Legion Polski Mickiewicza z Florencji pospieszył do Republiki Rzymskiej zagrożonej teraz zarówno przez Austriaków jak i, od południa, wojska Królestwa Obojga Sycylii. Wobec obaw francuskich, dotyczących zbytniego wzmocnienia wpływów austriackich na Półwyspie Apenińskim, został wysłany francuski korpus ekspedycyjny gen. Oudinota. Dopiero po miesięcznym oblężeniu, w którym po stronie obrońców republikańskich walczył legion włoski Józefa Garibaldiego, Legion Polski i wielu Polaków, Francuzi w sierpniu 1849 r. zdobyli Wieczne Miasto, przywracając świecką władzę papieża.
W konsekwencji Wiosny Ludów na ziemiach włoskich:
- z wyjątkiem Piemontu i Toskanii przywrócono rządy reakcyjne i konserwatywne;
- Austria utrwaliła swoje wpływy w Północnych Włoszech, na trony powrócili lokalni władcy;
- wzrosła świadomość narodowa Włochów i determinacja wobec jednoczenia się ziem włoskich.
Jedynie król Sardynii Wiktor Emanuel II kontynuował reformy w duchu rządów liberalnych, dopuszczając do władzy liberalną burżuazję, rozszerzając konstytucję i znosząc krępujące rozwój gospodarczy pozostałości feudalne. Popierając próby uniezależnienia się od Austrii, zdobył sobie wielką popularność wśród Włochów, a swoje państwo postawił w rzędzie najlepiej rozwijających się regionów w Europie.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.