Safona (VII-VI w. p. n. e.)

Safona, żyjąca na przełomie VII i VI wieku p.n.e., to najwybitniejsza poetka grecka, pierwsza znana kobieta, która zajęła się twórczością literacką. Należąca do możnego rodu arystokratycznego, większość swojego życia spędziła na wyspie Lesbos, gdzie założyła szkołę dla szlachetnie urodzonych dziewcząt, w której uczyła: poezji, muzyki, tańca i dobrych manier. Bliskie i czułe związki z uczennicami przyczyniły się do posądzania poetki o skłonności homoseksualne. Już za życia stała się Safona poetką uznaną i cenioną. Wydała dziewięć tomów poezji, z czego do czasów nam współczesnych zachowały się fragmenty. Poetka pisała hymny, modlitwy, pieśni weselne (epitalamia), epigramaty i pieśni miłosne. Lirykę Safony cechuje głębia uczuć, subtelność, precyzja myśli, prosty, żywy język oraz szczery ton osobisty. Poezja Safony, wyrażająca subtelności życia wewnętrznego, wielokrotnie odwołuje się do motywów ludowych. Od imienia poetki pochodzi termin strofa saficka (trzy wersy jedenastosylabowe, czwarty pięciozgłoskowy), która uprawiana była chętnie przez wielu poetów epok późniejszych. Jej imię przywołuje w Trenach Kochanowski („Safo słowieńska” mówi o Urszulce), cykl poetycki poświęciła jej M. Pawlikowska-Jasnorzewska (Róże dla Safony).