Wiersz ten jest przykładem liryki miłosnej. Tetmajer zdecydowanie przeciwstawiał się dawnej, sentymentalnej i romantycznej konwencji pisania erotyków, nie jest mu bliska także poetyka pozytywistów (por. A. Asnyk). Jego poezja miłosna jest również sprzeciwem wobec filisterskiego i kołtuńskiego społeczeństwa. Miłość dla poety nie jest uczuciem świętym, czystym i idealnym. Pojmuje ją wyłącznie jako przeżycie cielesne i zmysłowe. W fizycznym akcie szuka upojenia, „chcę czuć najwyższą rozkosz - zapomnienia...”. Miłość jest więc tylko chwilą szczęścia, odurzenia, po której zjawia się schopenhauerowskie nienasycenie. Szukanie zapomnienia w miłości jest charakterystyczne dla poezji młodopolskiej. Zaspokojone pragnienie miłosne przynosi tylko znużenie i przesyt, myśli o bezsensie istnienia powracają. Pojawia się tęsknota za „błogosławioną śmiercią” - jedyną pewnością w życiu człowieka i rozwiązaniem jego ziemskich problemów.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.