Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Kazimierz Przerwa-Tetmajer urodził się 12 lutego 1865 roku w rodzinnym majątku w Ludźmierzu. Jego ojciec był marszałkiem powiatu nowotarskiego i uczestnikiem powstania listopadowego. Po stracie majątku rodzina przeniosła się do Krakowa. Przyszły poeta odebrał staranne wykształcenie. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Już wtedy pisał wiersze, zajął się też dziennikarstwem. Wyjechał do Warszawy, a stamtąd do Heidelbergu, gdzie kontynuował studia. Po powrocie przebywał głównie w Krakowie i Zakopanem. Był wielkim entuzjastą gór i świetnym taternikiem.
W okresie I wojny światowej związał się ideowo z Legionami. W 1921 roku został wybrany na prezesa Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy, w 1934 r. mianowano go honorowym członkiem Polskiej Akademii Literatury. Pogłębiająca się choroba psychiczna i ślepota odgradzały go od normalnego życia. Dzięki społecznej i prywatnej pomocy przyznano mu dożywotnią rentę, mieszkanie i utrzymanie w Hotelu Europejskim w Warszawie. Po wybuchu wojny, usunięty z hotelu, zmarł 18 stycznia 1940 roku w osamotnieniu i zapomnieniu.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer był najpopularniejszym i najbardziej reprezentatywnym poetą Młodej Polski. W swoich utworach wyrażał problemy, nastroje i duchową świadomość pokolenia dekadentów. Debiutował w wieku 21 lat poematem prozą Ilia oraz nowelą góralską Rekrut. Począwszy od 1891 r. wydawał kolejne tomy poetyckie, których do 1924 roku uzbierało się osiem. Największą jednak sławę przyniosły mu trzy pierwsze tomy Poezji. W tomie I (1891) żywa jest jeszcze tradycja pozytywistyczna, dopiero II tom (1894) uczynił Tetmajera poetą nurtu dekadenckiego. Znalazły się tu utwory, w których dominują uczucia znużenia, melancholii, smutku. Oskarżał w nich filozofię i naukę o złudzenia poznawcze, a Boga o obojętność. Głosił kult filozofii Schopenhauera i Nietzschego, poszukiwał nirwany - niebytu, stanu rodem z filozofii orientalnej.
Ucieczką od absurdu życia stały się dla poety miłość, sztuka i przyroda. Poetycka erotyka Tetmajera była swoistą rewolucją w dziejach polskiej liryki miłosnej. Sztuka miała dla niego wartość absolutną i pozwalała stłumić przygnębienie i zwątpienie. Ucieczką od egzystencjalnych problemów stała się natura. Tworzył liczne utwory opiewające piękno tatrzańskiego krajobrazu. Do najbardziej znanych dzieł należą: 8 serii Poezji, liryk - Na Anioł Pański, cykl opowiadań-gawęd - Na Skalnym Podhalu, dramaty - Zawisza Czarny i Judasz, powieści - Anioł śmierci i Panna Mery.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.