Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Urodził się 13 IX 1894 r. w Łodzi, zmarł 27 XII 1953 r. w Zakopanem. Poeta i tłumacz. Po ukończeniu gimnazjum w Łodzi studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (1916-1918). Swoje wiersze i przekłady drukował w czasopismach studenckich, np. „Pro arte et studio” oraz w prasie łódzkiej. Był współzałożycielem kabaretu literackiego „Pod Pikadorem” oraz współtwórcą grupy poetyckiej Skamander. W składzie tego zespołu znaleźli się czołowi twórcy owego czasu: J. Iwaszkiewicz, J. Lechoń, A. Słonimski, T. Wierzyński i oczywiście J. Tuwim. W czasie II wojny światowej przebywał na emigracji. Uciekając przed wojskiem niemieckim, znalazł się w Rumunii, następnie we Francji, Portugalii, Brazylii i w USA. Stale współpracował z polskimi czasopismami wydawanymi za granicą. W czerwcu 1946 r. powrócił do Polski. Oprócz twórczości poetyckiej zajmował się teatrem, był bowiem kierownikiem artystycznym Teatru Nowego w Łodzi.
Wczesne tomy poezji J. Tuwima, np. Czyhanie na Boga, Sokrates tańczący, cechuje dynamizm słowa i wizji poetyckiej. Kult życia i cywilizacji. W miarę upływu czasu coraz częściej podejmował tematykę społeczną, pojawiło się współczucie wobec przejawów nędzy ludzkiej. Gorycz i refleksja zastąpiły wczesny optymizm, np. w zbiorach: Rzecz Czarnoleska, Biblia cygańska. W poezji dla dzieci połączył dowcip i liryzm, wykazał rzadką umiejętność trafiania do psychiki dziecka. Każdy zapewne zna wiersze pt.: Lokomotywa, O panu Tralalińskim, Słoń Trąbalski, Zosia Samosia.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.