Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Rodzaj literacki: liryka
Gatunek liryki: liryka filozoficzna
Wiersz napisany w 1947 roku pozornie sprawia wrażenie utworu lekkiego i radosnego. Wskazuje na to tytuł, zawierający słowo „piosenka”, które sugeruje beztroskę i błahość problemu. Tematem tej piosenki jest porcelana, a więc coś bardzo kruchego i delikatnego, przywołującego na myśl zbytek, wykwint, dawne czasy. Słownictwo użyte przez poetę jest również wykwintne, delikatne i poetyckie.
Podmiot liryczny bardzo często używa zdrobnień („spodeczki”, „rzeczka”, „wietrzyk”, „skorupki”) oraz zwrotów sugerujących lekkość i kruchość obrazów („puchy z pierzyny”, „krucha piana”). Równocześnie tworzone przez poetę wizje są pełne barw i światła („różowe (...) spodeczki”, „kwieciste filiżanki”, „świecidełka [...] co radowałyście barwą”). Pozornie beztroska i radosna atmosfera wiersza jest jedynie złudzeniem. W kolorowe obrazy wkradają się słowa przywołujące na myśl inną rzeczywistość - czas wojny i kataklizmu. Nad rzeką przeszły kiedyś tanki, czyli czołgi, miażdżące wszystko, co napotkały na drodze, ziemia pokryta jest ruinami, szczątki porcelany „zaplamione / Brzydką zakrzepłą farbą”, czyli krwią zabitych, leżą na „świeżych kurhanach” - grobach pomordowanych w czasie wojny. Porcelana w wierszu Miłosza symbolizuje dawny świat wartości etycznych, norm, minione lata ustalonego porządku i beztroski. Wszystkie te wartości w obliczu totalnej zagłady ludzkości okazały się tak kruche jak filiżanki i spodki. Zostały zmiażdżone i zniszczone:
„Słychać gdzie ziemia stęka
Maleńkich spodeczków trzaski,
Sny majstrów drogocenne,
Pióra zamarzłych łabędzi
Idą w ruczaje codzienne
I żadnej o nich pamięci”.
Wojna zniweczyła wszelkie ludzkie dokonania, była kataklizmem absolutnym, pozostawiającym po sobie zgliszcza i ruiny, nie tylko budowli, ale i całej tworzonej przez wieki moralności, etyki, kultury:
„Równina do brzegu słońca
Miazgą skorupek okryta
Pod mymi butami zgrzyta”.
Wobec okrucieństwa wojennego kataklizmu to wszystko, co wydawało się nieśmiertelne, ponadczasowe i doskonale piękne, okazało się zbyt kruche i delikatne. Dlatego szczególnie gorzko brzmi powtarzający się w wierszu refren:
„Niczego mi proszę pana
Tak nie żal jak porcelany”.
W Piosence o porcelanie podmiot liryczny z lekkim dystansem i ironią, podkreśloną poetyką utworu, wypowiada refleksje na temat nietrwałości i delikatności całego kulturowego dorobku ludzkości - sztuki, literatury, filozofii, religii. Przestrzega przed niszczycielską mocą wojennych kataklizmów, które w tak krótkim czasie potrafią zniweczyć i obrócić w proch wielowiekowe dokonania ludzkości.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.