Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Rodzaj literacki: liryka
Gatunek liryki: liryka opisowo-refleksyjna
Napisany w 1942 roku utwór jest katastroficzną wizją czasów wojny. W wierszu dominuje nastrój smutku, grozy, przerażenia apokaliptyczną wizją świata i zagładą ludzi, które przynieść może wojna. Świat pogrążony jest w mroku, symbolizującym zło, śmierć i zagubienie:
„(...) Taki to mroczny czas.
Ciemna noc, tak już dawno ciemna noc, a bez gwiazd”.
Na ziemi zapanowała śmierć. Umarła natura „(...) drzew upiory wydarte ziemi - drżą”), umierają ludzie, czas zdąża nie ku zmartwychwstaniu, ale ku zagładzie („w świat grobami odchodzą”). Pochód świata ku śmierci przypomina katastroficzne obrazy z Hymnów Jana Kasprowicza. W obliczu apokaliptycznej zagłady ludzkie życie jest kruche i ulotne:
„My sami - tacy mali, krok jeszcze - przejdziem w mit.
„My sami - takie chmurki u skrzyżowania dróg”.
Ogarnięty złem świat pozbawiony został Boga. W czasach, gdy wszystkie wartości zostały zanegowane, umarł też Bóg:
„(...) u skrzyżowania dróg,
gdzie armaty stuleci i krzyż, a na nim Bóg”.
II wojna światowa skazała świat i ludzi na totalną zagładę, przed którą nie było ucieczki. Ciemność i śmierć ogarniające całą ziemię są zapowiedzią kresu wszystkiego:
„I płynie mrok. Jest cisza. Łamanych czaszek trzask;
i wiatr zahuczy czasem, i wiek przywali głazem.
Nie stanie naszych serc. Taki to mroczny czas”.
W konstruowaniu obrazów poeta odwołuje się do metaforyki Biblii i Apokalipsy oraz do tradycji nurtu poezji katastroficznej. Obecność motywów symbolizujących śmierć i zagładę (krzyż, groby, trumny, sznury, szubienice) oraz wszechwładność ciemności i mroku wprowadzają atmosferę przygnębienia, smutku, braku nadziei, sugerują ostateczny kres wszystkiego.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.