Camus, Albert (1913-1960)

Albert Camus, syn Francuza i Hiszpanki, urodził się w 1913 roku w Algierii, w miejscowości Mondovia. Po ukończeniu liceum w Algierze podjął studia filozoficzne na uniwersytecie. Wraz z grupą młodych robotników założył teatr ludowy, wstąpił także (na krótko) do partii komunistycznej. W 1937 roku ukazał się jego pierwszy zbiór esejów Prawa i lewa strona. Zainteresowania Camusa skupiają się przede wszystkim wokół polityki i dziennikarstwa. W 1938 r. założył dziennik „Algier Republikański”, który ukazywał się do roku 1940.

Okupację hitlerowską przeżył we Francji, gdzie włączył się w działalność ruchu oporu. W tym czasie w dorobku pisarza znajdują się już powieść Obcy (1942) oraz esej Mit o Syzyfie. W 1944 roku Camus poznał Jeana Paula Sartre’a wybitnego przedstawiciela francuskiego egzystencjalizmu. W 1945 roku na scenę wchodzi najgłośniejsza sztuka Camusa - Kaligula. W 1947 roku pisarz wycofuje się z życia politycznego, odchodzi także z założonej w czasie okupacji grupy, skupionej wokół pisma „Combat”. W 1951 roku powstaje zbiór esejów Człowiek zbuntowany. Na znak protestu przeciwko przyjęciu do UNESCO frankistowskiej Hiszpanii, przestaje uczestniczyć w pracach tej organizacji.

Inne utwory Camusa to: Dżuma (1947), Upadek (1956), zbiór opowiadań Wygnanie i królestwo (1957). W 1957 roku Camus otrzymał największe wyróżnienie - literacką Nagrodę Nobla. Zginął tragicznie w wypadku samochodowym w 1960 roku.

Twórczość Camusa skupia się wokół zagadnień etycznych i postawy człowieka wobec panującego na świecie zła. Człowiek jest w istocie swej samotny, między nim a otoczeniem nie ma możliwości porozumienia. W każdej chwili swego życia ma wolny wybór sposobu własnego postępowania, co czyni go odpowiedzialnym za użytek z tej wolności. Od poglądów skrajnie pesymistycznych autor przeszedł do głęboko pojmowanego humanizmu, przekonania, że człowiek musi przeciwstawiać się złu tego świata.