Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Postać mówiąca (podmiot liryczny) w utworze relacjonuje z narratorską dokładnością przebieg zdarzenia. Wybrał „wąską drogę”, na której czekało go wiele przeszkód i niedogodności - „dziury po kolana”, szedł nią nie w porę. Ostatecznie dotarł na łąkę, gdzie czekała na niego święta Agnieszka. W tym momencie narrator oddaje głos świętej, która mówi nieco zniecierpliwiona i zmartwiona jednocześnie. Obawiała się, że bohater wybrał drogę prostą, po asfalcie i „go diabli wzięli”.
Poeta przypomina w wierszu, że każdego dnia człowiek staje przed koniecznością wyboru drogi postępowania. Codzienność, zwykłość sytuacji zostały podkreślone za pomocą kolokwializmów (potocznych wyrazów użytych w związkach frazeologicznych, czyli związkach między wyrazami): „na łeb na szyję”, „diabli wzięli”, „z dziurami po kolana”.
Ludzie zapominają o tym fakcie, bardzo często dla wygody, zysku, poklasku wybierają szeroką asfaltową drogę. Nie chcą pamiętać o niebezpieczeństwie, jakie na niej czeka. Droga prosta to droga kompromisu, pójścia na ugodę, rezygnacji z wartości trudnych - wiary, miłości. Robi się to w imię wygody, spokoju. Droga prosta to jest na dłuższą metę droga pustki uczuciowej, wyrzeczenia się własnej natury, ślepego naśladowania innych (ważniejszych, mocniejszych, postępowanie korzystne dla nas). Człowiek zapomina, co jest prawdziwą wartością, uczuciem i „diabli go biorą” - przegrywa. Wybór „wąskiej”, niewygodnej drogi zmusza do wyrzeczeń, cierpliwości, uwagi, ale zaowocuje osiągnięciem celu i wzbogaceniem naszej osobowości.
W wierszu pojawiły się dwa motywy wędrowne (obiegowe): droga (która tu jest symbolem życia człowieka); wędrówka (także symbol życia ludzkiego).
Utwór jest przykładem wiersza białego (tzn. pozbawionego rymów) i wolnego. Nie ma podziału na strofy, granice wersów zamykają całości składniowe (zdania lub cząstki składniowe, co upodabnia go do prozy). Treść ma charakter fabuły relacjonowanej przez pierwszoosobowego narratora, który dla nadania dynamizmu i barwności swej opowieści stosuje dialog (tzn. oddaje głos św. Agnieszce).
Obok środków językowych właściwych prozie (potoczne związki frazeologiczne, kolokwializmy), poeta wprowadził także elementy języka poetyckiego: porównanie: „jak w listopadzie zapóźnione buraki”, epitety (które tu pełnią funkcję obrazotwórczą) - droga „na łeb na szyję”, droga „z dziurami po kolana”.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.