Grecy, podobnie jak inne ludy starożytne, byli politeistami. Wierzyli, że świat jest pełen bogów, którzy choć niewidzialni, są wszędzie obecni (na ziemi, morzu, w górach, na drzewach).
Każde bóstwo opiekowało się inną dziedziną życia. Miało ulubione miasto i swoich „wybrańców”, których otaczało szczególną troską. Grecy wyobrażali sobie bogów jako ludzi młodych, pięknych i nieśmiertelnych. Mieli oni, tak jak zwykli śmiertelnicy, swoje wady i zalety. Najważniejsi z nich mieszkali w pięknym pałacu na szczycie góry Olimp.
Ojcem wszystkich bogów, panem nieba i ziemi był gromowładny Zeus. Władzę nad światem dzielił on z Posejdonem, bogiem mórz i Hadesem, bogiem ponurego świata podziemnego.
Do bóstw czczonych w całej Grecji należała ulubiona córka Zeusa Atena, bogini mądrości i sztuki wojowania. Najbardziej ukochała miasto Ateny, któremu przyniosła w darze drzewo oliwne. Mężem bogini miłości i piękności Afrodyty był Hefajstos (boski kowal), najpracowitszy z bogów. Wykuwał on pioruny dla Zeusa. Hermes opiekował się kupcami, podróżnikami i pasterzami. Był posłańcem bogów, doprowadzał także dusze zmarłych do podziemnego królestwa. Dzięki skrzydlatym sandałom mógł się szybko przenosić z miejsca na miejsce. Bogiem słońca i wróżby, patronem poezji, muzyki i tańca był Apollo, najpiękniejszy z bogów. Towarzyszyło mu dziewięć boginek zwanych muzami, z których każda opiekowała się jakąś dziedziną nauki lub sztuki. Muzą historii była Klio.
Obok bogów, duże znaczenie w wierzeniach Greków odgrywali herosi (np. Herakles, Perseusz). Byli to bohaterowie, zrodzeni ze związku boga z kobietą śmiertelną.
heros - bohater - półbóg
Grecy wierzyli w życie pozagrobowe. Byli przekonani, że dusza ludzka po śmierci wędruje do podziemnego świata zmarłych, Hadesu. Wejścia do niego strzegł trzygłowy pies Cerber. Przewoźnik Charon przeprawiał łodzią dusze zmarłych na drugi brzeg rzeki Styks. Zapłatą dla niego był obol (moneta), wkładany w usta zmarłego przed pogrzebem. Zmarli, którzy za życia nie spełnili żadnego dobrego ani złego uczynku, pozostawali w Hadesie. Do krainy wiecznej wiosny i szczęścia (na Pola Elizejskie) trafiały dusze sprawiedliwych. Natomiast do najgłębszej, mrocznej części czyli Tartaru, strącano dusze złoczyńców i największych przestępców, skazanych na najcięższe kary.
Bogów można było pytać o to, co zdarzy się w przyszłości. W tym celu udawano się do specjalnych miejsc, zwanych wyroczniami. Najsławniejsza wyrocznia mieściła się w Delfach. Przyszłość objawiała tam kobieta zwana Pytią. Robiła to w sposób tak niejasny, że potrzebne były wyjaśnienia kapłanów, aby zrozumieć cokolwiek z jej przepowiedni.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.