W starożytności przez ziemie Półwyspu Arabskiego biegły szlaki handlowe z zachodu na wschód, z północy na południe, krzyżowały się wpływy rzymskie i wschodnie, mieszały się religie: judaistyczna, chrześcijaństwo, kulty wschodnie - perskie, indyjskie i chińskie. Plemiona arabskie pochodzenia semickiego zajmowały się handlem, hodowlą i rzemiosłem. Mekka i Medyna były dwoma większymi ośrodkami miejskimi na tych terenach. Mekka odgrywała w świecie arabskim szczególną rolą. To tam znajdował się „czarny kamień Kaaby”, który wedle legendy miał otrzymać od anioła Gabriela biblijny Abraham, uważany za praojca Arabów.
Na przełomie VI i VII w. kupiec arabski Mahomet, w oparciu o chrześcijaństwo i judaizm, opracował własny system religijny, który nazwał islamem - poddaniem się woli bożej. Fundamentem nowej wiary stała się wiara w Boga Allaha, którego wola przesądza z góry o losach człowieka - predestynacja. Przeznaczenia tego nie da się zmienić, dlatego obowiązkiem człowieka jest poddanie się woli bożej (islam). Wierni nazywali siebie muslimin (ulegli) stąd nazwa muzułmanie. Mahomet uznawał siebie za ostatniego i największego proroka - wyznanie wiary sprowadzając do zdania la-ila el-Allah Mahomet rosul Allah (jeden jest Bóg, a Mahomet jest jego największym prorokiem).
W 622 r. Mahomet został zmuszony przez mieszkańców Mekki do ucieczki. Znalazł schronienie i zrozumienie dla swoich nauk w Medynie. To wydarzenie - ucieczka - hidżra - jest uznawana przez wszystkich muzułmanów za początek ery muzułmańskiej. Mahomet w ciągu dziesięciu lat zjednoczył plemiona arabskie i utworzył na Półwyspie Arabskim państwo teokratyczne - rządy są sprawowane przez władcę, który jest władcą świeckim i przywódcą duchownym, system prawny opierający się na prawie boskim.
Po śmierci Mahometa doszło do walk o władzę na stanowisku kalifa i podziałów religijnych, które przetrwały w islamie do naszych czasów. Nowym przywódcą religijnym i władcą państwa został Abu-Bakr z tytułem kalifa (zastępca zesłany przez Allaha - Kalif rosul Allah). Rozpoczął się okres podbojów terenów sąsiednich.
Przyczyny ekspansji arabskiej to przede wszystkim: bieda i przeludnienie kraju, osłabienie sąsiadujących państw, czynnik religijny - tzw. święta wojna - warunek uzyskania zbawienia przez muzułmanina.
Centrum państwa arabskiego było początkowo w Medynie, w Damaszku i na koniec w Bagdadzie. Arabowie zajmowali uprzywilejowane stanowisko, mieszkając z dala od ludności podbitej. Po czasach nietolerancji religijnej nastąpił okres swobody religijnej, a jedynie ludzie zajmujący odpowiedzialne stanowiska na terenach podbitych musieli być muzułmanami. Ludność podbita płaciła podatek gruntowy charadż, a ludność niemuzułmańska dodatkowo jeszcze podatek pogłówny dżyzję. Kultura i cywilizacja arabska była jednolita:
Wielkie państwo kalifów nie przetrwało długo. W VIII i IX w. rozpoczęły się usamodzielniać niektóre tereny arabskie. Powstało wiele niezależnych państw muzułmańskich. Ostatecznie wiek X przyniósł całkowity rozkład dawnego państwa arabskiego na kilka zwalczających się monarchii.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.