Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Podmiotem lirycznym w tym wierszu jest były uczeń, obecnie dorosły mężczyzna, który wspomina swego nauczyciela przyrody. „Pan od przyrody” jest bohaterem wiersza.
W drugiej zwrotce poeta opisuje pana od przyrody z punktu widzenia dziecka: uczeń patrzy na nauczyciela z ławki. Nie widzi jego twarzy, ponieważ „pan” jest bardzo wysoki. Malec zapamiętuje charakterystyczne szczegóły garderoby nauczyciela: „złoty łańcuszek” - na takim łańcuszku przed wojną eleganccy panowie nosili zegarki. We właściwy dziecku sposób opowiada też o wyglądzie nauczyciela, mającego „chudą szyję / do której przyszpilony był / nieżywy krawat”. Z tekstu powoli wyłania się portret nauczyciela: jest to elegancki mężczyzna, starannie ubrany, trochę straszny, a trochę śmieszny ze względu na swój wysoki wzrost.
W wierszu pojawia się jeszcze jeden opis nauczyciela. Ten opis jest metaforyczny, nie można go traktować dosłownie. Określeniami metaforycznymi obdarza nauczyciela także jego uczeń, ale już jako dorosły człowiek. Zna historię, przeżył wojnę, wie o śmierci swego profesora. Zastanawia się, gdzie on teraz przebywa:
„może chodzi teraz
na długich promieniach
odzianych w szare pończochy
z ogromną siatką
wesoło dyndającą z tyłu”.
To bardzo pogodny, pełen sympatii dla profesora opis. Postać nauczyciela jest jasna, promienna i wesoła. Nauczyciel poszedł do nieba przyrodników, gdzie beztrosko zajmuje się łapaniem motyli (po to jest mu potrzebna siatka - siatka na motyle - i skrzynka).
Profesor jest dla swego ucznia bardzo ważną postacią. Nauczył dzieci szacunku dla życia pod każdą postacią. Wpajał go uczniom jakby niechcący: nie używał wielkich słów, nie wygłaszał przemówień, tylko pokazywał („nogę zdechłej żaby”), wprowadzał („w intymne życie [...] pantofelka”), przynosił (sporysz), zachęcał („z jego namowy...”). Ułatwił im poznanie tajemnic przyrody i przeżycie przy tym ogromnych wzruszeń.
W wierszu pojawia się informacja:
„W drugim roku wojny
zabili pana od przyrody
łobuzy od historii”.
Profesora nie obroniła jego wiedza i szacunek, jaki miał dla życia i jakiego uczył swoich wychowanków. Herbert pokazał ważną prawdę: jednostka, zwłaszcza kulturalna i wykształcona, jest bezsilna wobec przemocy fizycznej, chamstwa, brutalności, ale zwycięża duchowo - buduje sobie pomnik w umysłach i sercach swoich uczniów. Hołdem złożonym nauczycielowi przez jego ucznia jest gest pomocy żukowi. Ma on wymowę symboliczną - jest wyrazem szacunku i wdzięczności, świadectwem, że „pan od przyrody” doskonale wykonał swą pracę wychowawcy - jego uczniowie to szlachetni i mądrzy ludzie.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.