Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Tatuś: dopiero w tym opowiadaniu poznajemy bliżej jego charakter. Dowiadujemy się o jednym szczególe jego wyglądu - nigdy nie rozstaje się z czarnym kapeluszem. Kocha swoją rodzinę, ale jednocześnie uważa, że bez niej byłby wolny. Wolność jest dla niego bardzo ważna - zostawia dom, bo chce ją odnaleźć. Tęskni za czymś niezwykłym i tajemniczym, dlatego przyłącza się do Hatifnatów. Przeżywa rozczarowanie, dzięki któremu rozumie, że życie z rodziną jest ciekawe i nie ogranicza jego wolności.
Hatifnatowie: istoty o bardzo nieprzyjemnym wyglądzie: „wszystko razem wygląda jak długa, biała pończocha - pomyślał Tatuś Muminka. Trochę postrzępiona u dołu. Albo jak biała pieczarka”. Hatifnatowie mają też wyblakłe oczy. Nie potrafią mówić, niekiedy tylko machają łapkami, żeby się porozumieć. Ożywiają się tylko wtedy, gdy są naładowani elektrycznością. Ich życie wydaje się tajemnicze i ciekawe, ale naprawdę takie nie jest. Hatifnatowie nie przeżywają żadnych uczuć, nie cieszą się, nie martwią, nie tęsknią. Ich życie to wędrówka bez celu.
Czas akcji: nieokreślony - było to „dawno, dawno temu”. Akcja obejmuje wiele dni - nie wiemy dokładnie, jak długo Tatuś żeglował z Hatifnatami, bo stracił poczucie czasu.
Miejsce akcji: ogromna przestrzeń morza; wyspy, do których przybija łódź Hatifnatów; Dolina Muminków.
1. Opuszczenie przez Tatusia rodzinnego domu.
2. Wielkie nadzieje związane z wyprawą z Hatifnatami.
3. Przybycie na wyspę pokrytą czerwonymi pajączkami.
4. Żegluga po morzu.
5. Spotkanie Hatifnatów na wyspie i przyciągnięcie burzy.
6. Odkrycie tajemnicy Hatifnatów.
7. Rozczarowanie Tatusia i tęsknota za rodziną.
8. Podjęcie decyzji o powrocie do domu.
Bohaterem tego opowiadania jest Tatuś Muminka, który pewnego dnia opuszcza dom w poszukiwaniu nowego, ciekawszego życia. Wiele razy myślał sobie, że mógłby zobaczyć i poznać o wiele więcej, gdyby nie rodzina. Tatuś bardzo kochał Mamę i samego Muminka, ale czuł, że stałe przebywanie z rodziną pozbawia go możliwości przeżycia czegoś naprawdę fascynującego.
Tatuś uważał, że takie fascynujące życie mają stworki zwane Hatifnatami. Żeglowały po morzu w nieznanym, tajemniczym kierunku. Tatuś odnalazł jedną łódź i przyłączył się do załogi, by płynąć w nieznane.
Hatifnatowie byli dziwni. Ich ciała były podłużne i białe. W ogóle nic nie mówili, tylko niekiedy machali łapkami.
Na początku podróży tatuś był szczęśliwy, że może płynąć przez bezkresne morze i nie musi myśleć o swojej rodzinie. Wreszcie łódź przybiła do brzegu wyspy. Tatuś wysiadł razem z Hatifnatami i od razu zorientował się, że cała wyspa pokryta jest jakby dywanem z małych, czerwonych pajączków. Było to obrzydliwe i Tatuś szybko wrócił do łodzi. Pajączki poszły za nim. Nagle wrócili Hatifnatowie. Pajączki przeraziły się i szybko uciekły na ląd. Hatifnatowie zabrali z wyspy dziwny zwój kory, na którym nic nie było napisane, i w milczeniu popłynęli dalej.
Odwiedzili jeszcze wiele wysepek, zabierając z niektórych podobne do siebie zwoje kory. Tatuś pływał razem z nimi. Powoli zaczął się nawet do nich upodabniać. Patrzył tylko w morze, nic nie mówił i nawet nie myślał o swoich bliskich.
Któregoś dnia dopłynęli do wyspy, na którą przypłynęło mnóstwo łodzi Hatifnatów. Wszyscy byli identyczni. Tatuś obserwował ich uważnie. Zaczynał już tęsknić za Mamą. Tymczasem Hatifnatowie zaczęli go okrążać, Tatuś zdenerwował się i nawet pomyślał, że będzie się z nimi bić. Oni jednak chcieli się z nim tylko przywitać.
Potem wszyscy zebrali się w środku wyspy. Trzymając się za ręce i kołysząc się, przywołali nad wyspę burze. W tym momencie Tatuś zrozumiał tajemnice Hatifnatów. Ożywiali się dopiero, gdy byli nała dowani elektrycznością. Ich tajemnicze wyprawy to było po prostu poszukiwanie burzy. Nic więcej w życiu nie miało dla nich znaczenia.
Tatuś poczuł się rozczarowany, że tak wiele spodziewał się po Hatifnatach. Zatęsknił za swym życiem w Dolinie Muminków, które wydało mu się nagle bardzo ciekawe. Zdecydował, że natychmiast musi wracać do domu.
Tatuś marzy o wolności i czuje, że jego rodzina jest dla niego zbyt dużym obowiązkiem. Dlatego decyduje się na wyruszenie w drogę. Hatifnatowie są uosobieniem marzeń o wolności - podróżują w nieznane, są małomówni i tajemniczy. Kiedy Tatuś odkrywa, że mylił się co do Hatifnatów, zaczyna rozumieć, że jego dotychczasowe życie było naprawdę ciekawe. Z rodziną był bardziej wolny niż z Hatifnatami, bo nikt nie wprowadzał go w błąd.
Z tego opowiadania wynika, że każdy tęskni za wolnością i ciekawym życiem. Często jednak nie zauważamy, że nasze życie jest ciekawe, i niepotrzebnie szukamy wolności tam, gdzie nie można jej znaleźć.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.