Połączenie głosowe
Upewnij się, że masz włączone głośniki i mikrofon
zaprasza Cię do wspólnej nauki fiszek
Rodzaj literacki: liryka
Gatunek literacki: wiersz liryczny
Adresatką utworu napisanego przez poetę w 1835 roku nad jeziorem Leman w Szwajcarii jest prawdopodobnie matka. Wiersz ma charakter intymnego wyznania, listu pisanego do ukochanej kobiety („biały gołąb smutku «...» nosi ciągłe wieści”). Podmiot liryczny, tułacz, z dala od ojczyzny, pogrążony w smutku, wyobraźnią wraca do bliskich jego sercu miejsc i osoby. Poczucie oddalenia syna i matki potęgują skontrastowane ze sobą dwa obrazy przyrody: okolice jeziora, otoczonego skałami - miejsce pobytu poety oraz rodzinny dom z ogrodem. W wyobraźni poety znajome miejsce zyskuje widzialny kształt, co umożliwia psychiczny kontakt z kochaną osobą:
„A choć mi teraz ciebie oczyma nie dostać,
Znając twój dom - i drzewa ogrodu, i kwiaty,
Wiem, gdzie malować myślą twe oczy i postać”.
Takiej możliwości pozbawiona jest adresatka utworu. Nie zna ona miejsca pobytu podmiotu, nie może więc go sobie wyobrazić („Ale ty próżno będziesz krajobrazy tworzyć”). Obydwa przedstawione w wierszu obrazy, mimo iż zespolone w myśli poety, mają odmienny charakter. Pejzaż otaczający podmiot liryczny jest wyraźny, silnie zmetaforyzowany i zdynamizowany. Przywołany w pamięci dom i jego otoczenie to obraz o zatartych konturach, oddalony w czasie i przestrzeni. Ostatnia zwrotka wyraża przekonanie o niemożności realnego spotkania się dwojga rozłączonych, ale także stanowi świadectwo wiary w nierozerwalność psychicznego i duchowego związku bliskich sobie osób, którego nic nie może zniszczyć:
„Lecz choć się nigdy, nigdzie połączyć nie mamy,
Zamilkniemy na chwilę i znów się wołamy”.
Rozłączenie to intymny monolog podmiotu lirycznego, mający niejako formę listu. Bezpośrednie zwroty do adresatki stwarzają sytuację wyznania, rozmowy bliskich sobie osób. Zmysłowe obrazy krajobrazu, silnie zdynamizowane przez nagromadzenie czasowników („tworzyć”, „zwalić i położyć”, „dzielić”) korespondują z intensywnością uczuć podmiotu lirycznego. Siłę wyrazu wzmacniają wyszukane metafory: „malować myślą twe oczy”, „niebo zwalić i położyć”, „włosem deszczu skałom wieńczyć głowę” i epitety: „gołąb smutku”, „łza różowa”. Niejasny symbol gwiazdy, oznaczający stróża kobiety i ją samą, rozszerza znaczenia tekstu.
Teksty dostarczyło Wydawnictwo GREG. © Copyright by Wydawnictwo GREG
Autorzy opracowań: B. Wojnar, B. Włodarczyk, A Sabak, D. Stopka, A Szostak, D. Pietrzyk, A. Popławska, E. Seweryn, M. Zagnińska, J. Paciorek, E. Lis, M. D. Wyrwińska, A Jaszczuk, A Barszcz, A. Żmuda, K. Stypinska, A Radek, J. Fuerst, C. Hadam, I. Kubowia-Bień, M. Dubiel, J. Pabian, M. Lewcun, B. Matoga, A. Nawrot, S. Jaszczuk, A Krzyżek, J. Zastawny, K. Surówka, E. Nowak, P. Czerwiński, G. Matachowska, B. Więsek, Z. Daszczyńska, R. Całka
Zgodnie z regulaminem serwisu www.opracowania.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora jest niedozwolone.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.