Wróżki (Ch. Perrault)
Bohaterowie
macocha: wiecznie nadęta i naburmuszona, ma córkę, którą kocha, i pasierbicę, której zleca najtrudniejsze prace i wciąż na nią krzyczy.
pasierbica: dobra, miła i uczynna.
starsza córka (Frania): gburowata i nieuprzejma.
wróżka: sprytna, nie pokazywała się dwa razy w tej samej postaci.
królewicz
Czas akcji: baśniowy.
Miejsce akcji: baśniowe (wieś).
Plan wydarzeń
1. Życie dwóch sióstr.
2. Przygoda młodszej dziewczyny.
3. Wyprawa Frani do źródła.
4. Spotkanie z wróżką.
5. Kara.
6. Spotkanie młodszej siostry z księciem.
7. Szczęśliwy koniec.
Treść
Pewna wdowa miała córkę i pasierbicę. Pasierbica była grzeczna, miła i uczynna. Córka stanowiła jej przeciwieństwo: zawsze naburmuszona i gburowata. Podobna była w tym do matki. Wdowa bardzo kochała Franię, a pasierbicy nie znosiła. Kazała jej wykonywać najcięższe prace w domu i posyłała po wodę do leśnego źródła. Pewnego dnia dziewczyna, która właśnie pochyliła się nad strumieniem, by zaczerpnąć wody, dostrzegła zbliżającą się staruszkę. Kobiecina poprosiła, żeby dała się jej napić. Pasierbica wypłukała dzban i podała wodę kobiecie. Podtrzymywała ciężkie naczynie, żeby staruszce wygodniej było pić. Okazało się, że starsza pani jest wróżką. Hojnie na grodziła dziewczynę za jej uprzejmość: z każdym słowem, jakie wypowiadała, padał jej ust klejnot lub kwiat.
Zdumienia matki i siostry na ten widok nie dało się opisać. Młodsza córka musiała dokładnie opowiedzieć, co jej się przytrafiło. Gdy mówiła, z jej ust toczyły się diamenty. Matka postanowiła wyprawić po wodę starszą siostrę. Franusia wzięła najpiękniejszą srebrną flaszkę i niechętnie poszła nad strumień. Zaledwie doszła do źródła, ujrzała wychodzącą z lasu piękną, bogato ubraną kobietę. Dama poprosiła Franusię o wodę, bo była spragniona. Ale dziewczyna odburknęła niegrzecznie i kazała pani „pić wprost ze źródła, jeśli jej w gębie sucho”. Rozgniewała się wróżka i postanowiła ukarać dziewczynę: z jej ust miały padać wraz ze słowami ropuchy i węże.
Franusia wróciła do domu. Gdy tylko otwarła buzię, by odpowiedzieć na pytanie matki, wypadły jej z ust dwie żmije i dwie ropuchy. Rozzłoszczona wdowa całą winę przypisała pasierbicy. Wygnała ją z domu. Biedna dziewczyna uciekła w ciemny las. Tam zastał ją wracający z łowów syn królewski. Zaczęli rozmowę. Z ust dziewczyny padały perły i diamenty, gdy opowiadała o swoim losie. Królewicz zakochał się w niej i zabrał ją do pałacu swego ojca. Wkrótce odbyło się wesele.
A starszą córkę ludzie znienawidzili. Schroniła się przed nimi w ostępach leśnych i tam zmarła.
Czy to baśń?
Opowiadanie pt. „Wróżki” jest baśnią, ponieważ występuje w nim fantastyczna postać wróżki. Z ust jednej dziewczyny padają klejnoty, z ust drugiej - żmije i ropuchy, a to z pewnością są wydarzenia fantastyczne. Czasu i miejsca akcji nie da się określić. Narrator opowiada w trzeciej osobie liczby pojedynczej. Pouczenie zawarte w utworze można wyrazić słowami: „Uprzejmość zawsze zostanie nagrodzona, brak uprzejmości - ukarany”.
Pouczenia wynikające z baśni „WróŻki
Baśń „Wróżki”, którą inaczej można by było zatytułować „Nigdy nie odmawiaj pomocy”, kończy się króciutkim wierszem. Jego sens można rozumieć następująco: w sercu człowieka rodzą się różne myśli i uczucia, często marzy o tym, by się wzbogacić, mieć dużo pieniędzy, kosztowności, sławę. Z drugiej strony pojawia się chęć niesienia pomocy drugiej osobie, powiedzenia jej dobrego, uprzejmego, pocieszającego słowa itp. To, co materialne, jest nietrwałe, szybko idzie w zapomnienie. Najcenniejsze i najtrwalsze są natomiast te myśli, słowa, gesty, uczynki, dzięki którym jesteśmy w stanie nadać sens istnienia drugiemu człowiekowi. Wierszyk ten, będący równocześnie pouczeniem, doskonale może nadawać się jako wpis-dedykacja do pamiętnika koleżanki lub kolegi.
Ciekawostki (0)
Zabłyśnij i pokaż wszystkim, że znasz interesujący szczegół, ciekawy fakt dotyczący tego tematu.